عطر سحر نسيم مناجات بوي يار حال دعا حريم ملاقات روي يار مَحرم شدن به خلوتِ خوبان فراهم است بزم ضي

عطر سحر نسيم مناجات بوي يار

حال دعا حريم ملاقات روي يار

مَحرم شدن به خلوتِ خوبان فراهم است

بزم ضيافت است و رسيدن به كوي يار

دلها پُر است از غمِ دوريِ ذُوالجلال

تنها وسيله است دعا از گلوي يار

خلوت نشينِ اُنسِ ابوحمزه نيمه شب

با افتتاح جمع شدن روبروي يار

گه يستشير ، گاه مجير و گهي كميل

جوشن كبير و باده زدن از سبوي يار

اين عشق نامه ها كه پر از اسم اعظم است

هريك نشانه اي است پِي جستجوي يار

از صبح تا غروب زبان بسته مثلِ طفل

از نيمه شب زبانِ دعا گفتگوي يار

بايد مواظبت كنم افطار تا سحر

با يك خطاي خود نَبَرم آبروي يار

اعدا عدوّك است همين نفسِ اژدها

شيطان كه دست بسته شد از چارسوي يار

كاري كنيم گاه نَلَرزد دل حبيب

كاري كنيم شاد نگردد عدوي يار

غفلت كنار سفرة او  ناقَلَندري است

نامردي است زُلف نَبَندم به موي يار

با اين و آن نِشَستن و پَرسه زدن رواست؟

هركس كه نيست لايقِ سرِّ مگوي يار

چشمي كه از حرام رعايت نمي كند

ديگر چگونه ديدن وَجهِ نكوي يار

ايمانِ پاره پاره كه تقوا نمي شود

تا كي ز من گناه بپوشد رُفوي يار

من دست خويش را به دعا باز مي كنم

شايد چكيد قطرة آب وضوي يار

با هم دعا كنيم براي ظهور او

گاهي قسم دهيم بخونِ گلوي يار