برای حضرت معصومه )
وارثِ خواهرانه ي خورشيد ، مشرق دور را بهانه گرفت
عاقبت داغديده ي غربت کوله بار سفر به شانه گرفت
خارها هر چه سد راه شدند ، جاده ها هر چه اشتباه شدند ،
باز هم او سراغ مقصد را از چراغانِ هرچه خانه گرفت
نام سبز تو را صدا ميکرد...به تو از دور اقتدا مي کرد...
در ميان تب سفر وقتي دلش از سختي زمانه گرفت
گاه سجاده هاي نيمه شبش خواب باران توس مي ديدند
روزهايي که خسته بود و کوير از لب تشنه اش زبانه گرفت
چشم آن آب هاي شور اما تا به اوج پريدنش افتاد
سنگ هاي سياه نوميدي بال پرواز را نشانه گرفت
چادرِ پر غبارِ راه سفر ريخت در بهت خاک دامنگير...
آه! ((معصومِ)) آفرينش را بستر مرگ در ميانه گرفت...
□□□
بعد از آن قرن هاي رفته هنوز خواهر عشق چشم در راه است
ماهتابي که در پي خورشيد بر زمين ماند و آشيانه گرفت
کاش مي شد شبي خراسان را با تمام کبوتران حضور
به قم آورد و بين آن دو ضريح جشن ديدار عاشقانه گرفت ...
سودابه مهیجی
با تشکر از سرکار خانم سودابه مهیجی بخاطر ارسال این شعر
منبع : http://harame-shah.rozblog.com