اي كه در خانه خود غربت پنهان داري
اي غريبي كه به حق شكوه زياران داري
انقدر سخت گذشت برتو دران كوچه تنگ
بعد ان تا به عبد ديده گريان داري
هميشه غصه دار مادرش بود
هميشه فكر ياس پرپرش بود
همه ديدن به وقت جان سپردن
كه يا زهرا كلام اخرش بود
سرفه ميكردو همش پاره جگرقي ميكرد
اين عمل پشت سرهم وپياپي ميكرد
دوسه روزي ست كه از درد به خود مي پيچيد
عوض زهر سرش كاش كه برني ميكرد
مجتبي پريشانِِ زينب س.
درويشي شاني
منبع : http://harame-shah.rozblog.com