حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت
به زانو سر نهادم خو گرفتم با غمت مادر
ندارم آشنایی غیر کوه ماتمت مادر
نشینم تا سحرگه در کنار حجره‌ات تنها
سرشک از دیده ریزم بر تو و عمر کمت مادر
چو پیران سرو قد چار ساله دخترت خم شد
به هیجده سالگی تا دید با قد خمت مادر
مرا بگذاشتی تنها و ترکم گفتی و رفتی
مگر من تا سحر شب ها نبودم هم دمت مادر
به نامحرم نمی گفتی غم خود را بگو دیگر
چرا صورت نمی دادی نشان محرمت مادر
بیا از غصه بگذاریم با هم سر به صحراها
بیابان را گلستان کن ز فیض مقدمت مادر
به هجران پدر بگریستی هر صبح و شب اینک
بیا و گریه کن بر غربت ابن عمت مادر
علی تنها شده برخیز و باز از او حمایت کن
به پیش خیل دشمن با بیان محکمت مادر
زبان را نیست یارا تا دهد شرح غمم امّا
بود آثار آن پیدا به شعر «میثمت» مادر
منبع : http://harame-shah.rozblog.com